Contour 2013

Het Hof van Busleyden werd aan het begin van de zestiende eeuw gebouwd voor Hiëronymus van Busleyden, kerkelijk jurist en lid van de Grote Raad, de hoogste rechtbank in de Nederlanden in die tijd. Hij was ook een mecenas en humanist en een vriend van Erasmus en Thomas More. Het gebouw werd ontworpen door Rombout II Keldermans, die afkomstig was uit een vooraanstaande familie van meesterbouwers. Tussen 1619 en de Eerste Wereldoorlog diende het gebouw als de ‘Berg van Barmhartigheid’, die rentevrije leningen verstrekte aan de armen. Het grootste deel van het gebouw werd tijdens de oorlog vernietigd, waarbij alleen de muren overeind bleven. Het werd herbouwd en in 1938 werd het het gemeentemuseum.

Petra Bauer is een kunstenaar en filmmaker die politieke, culturele en sociale tradities onderzoekt, met een focus op gender, etniciteit en klasse. Ze onderzoekt machtsstructuren in het dagelijks leven en gebruikt film om sociale en politieke kwesties aan te pakken. In Choreography for the Giants (2013) onderzoekt Bauer de Mechelse Ommegang, een historische processie die om de 25 jaar wordt gehouden. Via een publicatie en een video-installatie (in samenwerking met Marius Dybwad Brandrud) onderzoekt ze kritisch hoe de organisatoren trachten de diverse samenleving van Mechelen te representeren in dit werelderfgoed-evenement.

Sonia Boyce kwam in de jaren 1980 op als een sleutelfiguur in de zwarte Britse kunst en verkende raciale en genderidentiteit. Haar praktijk ontwikkelde zich in de jaren 1990 met een focus op multimedia en samenwerking, waarbij kunst werd gebruikt als sociale interactie. Move (2013), een video van 11'33", onderzoekt de underground nachtclubscène van Göteborg in de jaren 1980 en de anti-globalisatieprotesten van 2001. Boyce nodigde dansers uit om geïmproviseerde reacties te geven op deze geschiedenissen, waarbij ze onderzoekt hoe ruimtes collectieve actie bevorderen of belemmeren. De film mengt optredens, een meeslepende soundtrack en gereconstrueerde nachtclubbeelden om de debatten van toen en nu op te roepen.

Alejandro Cesarco verkent narratieven, lezen en vertaling door middel van prenten, boeken, fotografie, video en installaties. Zijn werk onderzoekt hoe woorden en beelden betekenis krijgen door context en persoonlijke ervaring, waarbij storytelling wordt benadrukt als een manier om orde en begrip te creëren. Musings (2013) is een video met anekdotes over dromen, lot en creativiteit, ontleend aan auteurs zoals Sontag en Bergman, die een sfeer uit de jaren 1960 oproept. The Reader (2011) is een diavoorstelling over misdaadliteratuur, waarbij de kijker de rol van detective aanneemt, zich bezig houdend met gefragmenteerde verhalen en onopgeloste mysteries.

Keren Cytter verkent menselijke relaties en dramatische conventies door middel van film, video, performance en tekening. Geïnspireerd door haar eigen leven en dat van haar vrienden, onderzoekt haar werk liefde, verlangen en miscommunicatie, terwijl ze conventioneel vertellen verstoort. Something Happened (2007) herinterpreteert Natalia Ginzburgs È stato così, waarbij Hollywood-melodrama wordt gecombineerd met documentaire-esthetiek. Corrections (2013) volgt een schuldige man, waarbij repetitieve camerabewegingen en gedecodeerd verhaalgebruik worden ingezet om de afhankelijkheid van narratieven te bevragen. Cytters onconventionele gebruik van acteurs, dialoog en montage creëert emotioneel geladen, maar zelfbewuste films die de verwachtingen van de cinema uitdagen en de kunstmatigheid van menselijke interacties verkennen.

Josef Dabernig is sinds de late jaren 1970 actief als kunstenaar en werkt met fotografie, objecten, teksten, architectuur en film. Zijn films, vaak gesitueerd in voormalige Oostbloklanden, verkennen de moderne achteruitgang door absurde scenario's, waarbij menselijk gedrag in vervallen publieke ruimtes wordt geportretteerd. Wisla (1996) volgt een voetbalcoach en zijn assistent in een leeg stadion, met kunstmatig publieksgeluid, en benadrukt agressie en machtsdynamiek. Sports Ground Panorama 5 in Gyumri (2008–2013) is een foto van een Armeense voetbalschool, die veerkracht na de aardbeving weerspiegelt. Excursus on Fitness (2010) toont zes acteurs die geïsoleerde oefeningen uitvoeren, waarbij de fysieke discipline en de rol van het lichaam in verschillende levensfasen worden bevraagd. Dabernigs werk onderzoekt de kruispunten van sport, ruimte en menselijk gedrag.

Gustaaf De Bruyne (1914–1981) was een Belgische kunstenaar die bekend stond om zijn schilderijen, tekeningen, etsen en gravures. Hij studeerde in Mechelen en Antwerpen voordat hij lesgaf aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. Zijn werk evolueerde van realisme en expressionisme naar surrealisme en reflecteerde vaak op leven, dood en menselijke zelfdestructie. Contour presenteert Melancholia (1949) en Nieuwjaarswensen (1954–1977), een serie van 24 burin-gravures die elk nieuw jaar markeren. Curator Jacob Fabricius ontdekte het werk van De Bruyne samen met archiefpostkaarten en -foto's en trok verbanden tussen zijn prenten en thema’s van theater, discipline en straf, die doen denken aan James Ensor’s Christus’ Intocht in Brussel (1889).

Jos de Gruyter en Harald Thys werken al meer dan 25 jaar samen en creëren films, fotografie, sculpturen en installaties met gemarginaliseerde, surrealistische karakters. Hun werk combineert burleske eenvoud met donkere humor en biedt kritische reflecties op artistieke identiteit en menselijk sociaal gedrag. The Brown of Mechelen (2013), een video-installatie, weerspiegelt hun eerdere audioplay Brigitte Pannecoucke. Een anonieme verteller bespreekt onderwerpen zoals giftige slangen en reizen, verweven met grappen en raadsels, terwijl atmosferisch beeldmateriaal van Mechelen in 2013 zich op de achtergrond ontvouwt.

Carl De Keyzer is een Belgische fotograaf en lid van Magnum sinds 1994, bekend om zijn grootschalige documentaireprojecten. Zijn werk onderzoekt thema’s van maatschappelijke ondergang, met onderwerpen zoals India (1985), de val van de Sovjet-Unie (1989), en de resten van het Belgische kolonialisme (2009). Zona (2003) documenteert het leven in 35 Siberische gevangeniskampen, ooit stalinistische goelags, die nu een miljoen gevangenen huisvesten. Gemaakt over meerdere bezoeken (2000–2002), onthullen zijn 243 beelden een verborgen wereld van dwangarbeid en overleving, waarbij de blijvende impact van historische onderdrukking in deze geïsoleerde, zware omgevingen wordt benadrukt.

Edgardo Aragón Díaz’s werk verweeft collectief en persoonlijk geheugen, en reflecteert op gebeurtenissen uit het verleden door middel van remakes en films die familieverhalen en sociale kwesties in Mexico, met name in Oaxaca, combineren. Zijn benadering vervangt morele oordelen door emotionele banden, waardoor een unieke kijk wordt geboden op thema's die vaak in de media worden gepresenteerd. In Hunter (2013) benadrukt hij het contrast tussen het leven van immigranten en het beschermde bestaan van dieren in dierentuinen. In Family Effects (2007-2009) gebruikt Aragón Díaz re-enactments van familiegeschiedenis door kinderen, met thema’s als corruptie, criminaliteit en sociale stigma’s, waarbij de blijvende impact van het turbulente verleden van zijn familie wordt onderstreept

Louise Hervé en Chloé Maillet zijn Franse kunstenaars die bekend staan om hun interdisciplinaire praktijk, waarin ze historische feiten, fictie en nieuwe realiteiten combineren via films, installaties en performatieve lezingen. Hun werk onderzoekt de "archeologie van kennis" door wetenschappelijke discoursen te vermengen met persoonlijke verhalen. A Treatise on Baths (2013) is een installatie met diaprojecties, waarin historische gebeurtenissen worden onderzocht, zoals het bevriezen van een kolonel en de vriesdrogen-methoden van de Inca’s. The Waterway (2013) is een film die zich afspeelt in een Frans kuuroord en onderwaterarcheologie, verjongingsbehandelingen en de zoektocht naar onsterfelijkheid mengt, wat leidt tot een speculatieve en associatieve vertelling.

Judith Hopf onderzoekt hoe machtsstructuren en sociale conventies individuen vormgeven en vervreemden, waarbij ze de menselijke lichamen als een medium voor expressie en interactie benadrukt. Haar videowerk mengt persoonlijke ervaring, politieke opvattingen en kritische theorie. Some End of Things: The Conception of Youth (2011) toont humoristisch een figuur verkleed als een ei, als symbool voor maatschappelijke uitsluiting vanwege non-conformiteit. Zählen! (2008) toont een paard dat rekenkunde uitvoert, gebaseerd op het "Clever Hans"-fenomeen, en onthult hoe externe aanwijzingen gedrag beïnvloeden. Hopfs werk bekritiseert intolerantie, sociale druk en de fysieke en psychologische grenzen die identiteit bepalen.

Marine Hugonnier, een Franse kunstenaar gevestigd in Londen, werkt met films, installaties, collages en fotografie, en onderzoekt hoe beelden onze kijk op de wereld vormen. Haar werk benadrukt dat beelden nooit neutraal zijn, maar altijd politieke, historische of culturele invloeden weerspiegelen. Ze beschouwt landschappen als een vorm van culturele bemiddeling, die zowel beïnvloed wordt door als invloed heeft op de geschiedenis. In Apicula Enigma (2013), gefilmd in de regio Carniola in Oostenrijk, onderzoekt ze de metafoor van de bijenkorf als een camera obscura, waarbij ze het natuurdocumentairegenre gebruikt om na te denken over de verborgen inhoud van de korf, die de wereld als geheel symboliseert.

Het werk van Liz Magic Laser vervaagt de grenzen tussen theater, performance en video, vaak in semi-publieke ruimtes zoals banken, bioscopen en redacties. Ze onderzoekt de verborgen mechanismen in politieke toespraken, films en literaire teksten, vaak door live performance te combineren met technologie zoals streaming. In Flight (2011) brengt Laser een performance in Times Square, waarbij ze iconische filmscènes van achtervolgingen en gevechten gebruikt, en de revolutionaire strijd in de cinema contrasteert met persoonlijk trauma. Prison Score (2012) toont een video-installatie in de Mechelse gevangenis, waarbij filmposters worden gecombineerd met gechoreografeerde bewegingen, en de hysterie en emotionele expressie worden onderzocht aan de hand van filmscènes uit gevangenissen.

Pernille With Madsen is een Deense kunstenares die video, fotografie en installaties gebruikt om architecturale ruimtes en hun transformerende kwaliteiten te onderzoeken. Haar werk verwart kijkers vaak door vertrouwde structuren in onbekende, vreemde vormen te vervormen. In Dissolve (2010) creëert ze een duizelingwekkende ervaring door verschuivende camerabewegingen die de grenzen van ruimte vervagen, waardoor het publiek zich in een staat van ruimtelijke onzekerheid bevindt. Untitled - Stands (2013) vervaagt de schaal van maquettes en echte beelden van een stadion, waarbij abstractie wordt gecombineerd met architectonisch detail. In samenwerking met Yvette Brackman presenteert ze Foreign Material (2013), een draaiende papier-mâché wereldbol die bureaucratische macht en inertie symboliseert. Het werk van Madsen weerspiegelt thema’s van desoriëntatie en de ineenstorting van vertrouwde structuren.

Pablo Pijnappel en Giles Bailey werken samen aan projecten die narratief en performance combineren, waarbij ze vaak feit en fictie met elkaar vermengen. Pijnappel, bekend om het creëren van raadselachtige verhalen door middel van film en diapresentaties, onderzoekt geheugen, geschiedenis en de instabiliteit van persoonlijke en collectieve verhalen. Zijn werken zijn vaak autobiografisch, zoals Nima (2013), een verhaal in postkaartinstallaties waarin persoonlijke geschiedenis verweven wordt met bredere vertellingen. Bailey, een performancekunstenaar, onderzoekt de herinterpretatie van teksten en geschiedenissen in zijn performances. Hun gezamenlijke project The Playmakers (2013) omvat gevangenen uit de Mechelse gevangenis, waarbij experimenteel theater en mondelinge geschiedenis technieken worden gebruikt om een collectief verhaal te creëren. Lucas (2013) is een geluidsinstallatie gebaseerd op een confessioneel monoloog, geïnspireerd door de roman van Julio Cortázar, waarin de complexiteit van geheugen en identiteit wordt verkend. Hun werken benadrukken de fragmentatie van verhalen en het herschrijven van persoonlijke en historische vertellingen.

Het werk van Agnieszka Polska onderzoekt hoe acties uit het verleden en het heden elkaar beïnvloeden. Door middel van video's en animaties verwijst ze naar vergeten of betekenisvolle kunstenaars uit de 20e eeuw, waarbij ze hun identiteiten toe-eigent om eer te betonen. In Future Days (2013), een mix van animatie en live-action gefilmd op het Zweedse eiland Gotland, creëert Polska een fictieve “na-wereld voor kunstenaars” waar belangrijke figuren uit de 20e eeuw en vergeten Poolse kunstenaars met elkaar in interactie treden. Terwijl ze maskers van hun personages dragen, voeren ze ironische gesprekken over kunst en de beperkingen van menselijke kennis, met een mengeling van humor en melancholie.

Mark Raidpere, oorspronkelijk modefotograaf, schakelde in 1997 over naar de kunst en richtte zich op zijn biografie en thema’s als marginaliteit, geweld en innerlijke strijd. Sinds 2001 werkt hij voornamelijk als filmmaker, waarbij hij seksualiteit, eenzaamheid en tragedie onderzoekt. In zijn video 10 Men (2003) legt Raidpere tien gevangenen in een Estse gevangenis vast, waarbij hij statische shots en slow motion gebruikt om zowel angst als empathie op te roepen. De ruwe uitstraling van de gevangenen wordt gepaard met een melancholische wiegelied, waardoor de kijker wordt aangespoord zich af te vragen of het brute criminelen zijn of slachtoffers van de samenleving.

David Shrigley is bekend om zijn humoristische, directe tekeningen die geestige, vaak ironische observaties over het dagelijks leven bieden. Zijn werk bevat spelfouten en onnauwkeurigheden, wat spontaniteit toevoegt en de absurditeit van de samenleving bekritiseert. Voor Contour creëerde Shrigley posters met de regels van de gevangenis, de kerk en het stadion, waarbij hij het belang van regels in een chaotische moderne wereld benadrukte. Zijn korte animatiefilms Conveyor Belt, Headless Drummer en New Friends (2006-2012) combineren humor met existentiële thema's zoals leven, dood, liefde en haat, waarbij simpele lijntekeningen absurde scenario's en satire uitbeelden.

Dario Šolman, een Kroatische kunstenaar, heeft meer dan tien jaar gewerkt aan The Heart of Perspective, the Making of the Film, een serie multimedia-projecten die de hedendaagse relatie met kunst, cultuur, politiek en andere maatschappelijke systemen onderzoeken. Zijn visuele taal mengt symboliek en geometrie met diverse elementen. Target Orbit (2013), onderdeel van dit grotere project, is een digitale animatiefilm geïnspireerd door architectuur, technologie, natuur, sciencefiction en meer. Het werk moedigt de kijkers aan om na te denken over hoe zij kunst waarnemen en ervaren, en biedt een diepere verkenning van de aard van visuele representatie.

Sarah Vanhee werkt in performance, beeldende kunst en literatuur en creëert vloeibare, tijdelijke ruimtes die bestaande paradigma’s uitdagen. Haar projecten confronteren maatschappelijke systemen met absurde, utopische of poëtische ideeën, en bieden alternatieve perspectieven. I Screamed and I Screamed and I Screamed (2013) is een installatie met video, geluid en performance, ontwikkeld samen met gevangenen in de gevangenis van Mechelen. Vanhee verstoort de steriele anonimiteit van de gevangenis door de stemmen van de bewoners te versterken, wat de stille, gehoorzame lichamen uitdaagt en de normaliserende invloed van de samenleving in twijfel trekt.

Peter Wächtler werkt in beeldhouwkunst, tekenen, animatie, geluid en video, en onderzoekt genres en gangbare verhalen, waarbij hij zich vooral richt op thema’s zoals empathie, onderwijs en onderdrukking. Zijn werk bevat vaak schrijven en onderzoekt de dynamiek tussen groepen, zoals een "team van dieren." In Untitled (2013) presenteert Wächtler vier kleisculpturen van dieren die stenen dragen, naast een stop-motion animatie van zwarte draadfiguren die gewelddadig met elkaar omgaan. Het stuk benadrukt zijn gebruik van rudimentaire, abrupte animatie en verkent de spanningen en rollen binnen georganiseerde groepen. Hij is lid van het Etablissement d'en face-platform en medeoprichter van Sotoso.

KUNSTENAARS & WERKEN

The Playmakers (2013) van Pablo Pijnappel & Giles Bailey is een live performance waarbij verschillende individuen, zoals gevangenispersoneel of voormalige gedetineerden, monologen voorleiden van gevangenen die betrokken waren bij een workshop.

David Shrigley’s Rules of the Prison (2013) bestaat uit posters met humoristische en absurde regels, die een satirische reflectie bieden op de formele systemen binnen de gevangenis.

Søren Andreasen’s Mass and Order (2013) bestaat uit vier linoleumdrukken, tentoongesteld binnen het gevangenisgebouw, maar niet voor publiek toegankelijk. Elk werk behandelt thema’s van autoriteit, institutionele controle en persoonlijke expressie, en biedt reflecties op de gevangeniservaring.

Voetbalclub KV Mechelen werd opgericht in 1904, toen het nog bekend stond als Football Club Malinois. In de beginjaren bestond het team bijna uitsluitend uit studenten van de Katholieke Universiteit Leuven. Dit voedde de rivaliteit tussen Malinois en de andere club uit Mechelen, Racing Mechelen, die ook in 1904 werd opgericht. KV Mechelen, dat zijn Vlaamse naam in 1970 aannam, beleefde zijn meest succesvolle periode aan het einde van de jaren 1980.

KUNSTENAARS & WERKEN

Josef Dabernig, Sports Ground Panorama 5 in Gyumri - Levon Ishtoyan Football School (2008-2013, fotoprint op de ramen van de cafetaria)

Pernille With Madsen, Untitled - Stands (2013, video-installatie)

David Shrigley, Conveyer Belt, Headless Drummer en New Friends (2006-2012, animatiefilms)
Animatiefilms, zwart-wit, geluid, 5'15"

David Shrigley, Rules of the Stadium (2013, posters)

Søren Andreasen, Mass and Order (2013, 4 linocuts in de business class sectie van het stadion)