Stamppot

Wat al enkele jaren broeide, krijgt volgend seizoen vaste grond onder de voeten. We noemen het: STAMPPOT.

De afgelopen jaren maakten we met diverse groepen spelers uit Mechelen verschillende voorstellingen en projecten - van kleinschalig tot extra extra large. Zo werkten we samen met de toneelspelers van Sjarabang (een atelier voor mensen met en zonder beperking, nvdr), de inwoners uit Sint-Katelijne-Waver, de vele spelers die het Mechelse liefhebberscircuit rijk is, spelers uit de anderstalige opleidingen, uit het volwassenenonderwijs, netwerken tegen armoede en veel anderen. We hebben zo’n grote groep spelers verzameld dat ze maar nét met z’n allen op de bühne passen. En volgend jaar komen daar nóg meer mensen bij, onder wie kunstenaars die we werven via het netwerk van De Loods, het Duffelse kunstencentrum voor mensen met een psychische kwetsbaarheid. 

De verzuchting na elke première is steevast: wanneer gaan we weer beginnen? Vanuit die wens ontstaat STAMPPOT. Ons eerste wapenfeit wordt om volgend seizoen een voorstelling te maken over “een voorstelling maken”. En we dromen van een voetbalopera. En De Grote Seniorenshow. Het worden professionele voorstellingen, dus dat betekent veel goesting en hard werken. Het maakproces is het belangrijkst, maar we boeten niet in op het artistieke eindresultaat.

Naast het repeteren gaan we samen naar voorstellingen kijken, naar open repetities, we gaan barbecueën in de zomer en om de week eten we stamppot. Of iets anders. We koken samen en we doen samen de afwas.

We vieren Kerstmis, Suikerfeest, Pasen, elkaar en alles wat er zich nog aandient om te vieren. Wie van de spelers zin heeft, staat een avond mee achter de bar in nona of scheurt kaartjes aan de ingang. En we richten een Huisraad op, vol met Stamppotters. Een adviesorgaan voor kunstencentrum nona om te sparren over wat er anders en beter kan in ons huis.

En wie gaat dat doen?

Nou, ik, Maja Westerveld. Samen met twee kersverse collega’s, beide met een achtergrond in sociaal werk én gepokt en gemazeld in het theater. Zodat de spelers goed omkaderd worden. Zodat de repetitieschema’s worden uitgelegd en doorgebeld. Zodat alles vertaald wordt wat er vertaald moet worden. Zodat er iemand ook na de repetities nog eens belt, voor een babbel of een vraag. Zodat iedereen weet waar z’n kostuum ligt op de première, en om erop toe te zien dat we op tijd een koffie drinken.

In onze voorstellingen vertellen we grote en kleine verhalen over de wereld. Maar ook mét die wereld.  De Stamppotters - alle mensen op scène - zijn geen representatie. Ze zijn echt. Ze zijn de meest transparante spiegel voor het publiek. Ze vormen voor 100 procent het DNA van de voorstelling, en door wie ze zijn, maken ze elke voorstelling uniek.