In 2005 bracht theatergezelschap de KOE voor het eerst Who’s Afraid of Virginia Woolf, naar de klassieker van Edward Albee uit 1962. Met de hoofdpersonages Martha en George slaat Albee het ideaalbeeld van de ‘American Dream’ aan diggelen: twee gedesillusioneerde mensen die zich aan de sleur van hun relatie trachten te onttrekken door het creëren van leugens en illusies.

Na BERLINs Perhaps All The Dragons..., waarin Geert Jan Jansen al eens opdook als een van de dertig verhalenvertellers, staat hij nu in True Copy centraal. De man wist gedurende meer dan twintig jaar de kunstwereld in het ootje te nemen. BERLIN gebruikt het interne radarwerk van een complexe man als handleiding om – onder andere – de hypocrisie binnen de kunstwereld bloot te leggen

De frontman van Flying Horseman en Dans Dans keert terug naar zijn jazzroots. Bert Dockx - de zanger-gitarist die nog nooit een slechte recensie kreeg - werkte de voorbije 15 jaar aan een oeuvre dat zowel in een alternatieve rockomgeving als in jazzkringen bewonderd wordt. In kunstencentrum nona stelt hij nu zijn project Ottla voor.

In Cerebriraptor nemen vier theatermakers de moeilijke taak op zich om dokter te worden. Dokters en patiënten tegelijk. Met veel humor bricoleren ze zich een weg door de gekte die we niet meer zien.

In Gonzo, de nieuwste productie van Abattoir Fermé, neemt zelfverklaard sjamaan Amy (Tine Van den Wyngaert) u mee op een spirituele reis.

In 2002 vindt schrijver en theatermaker Nico Boon op een rommelmarkt een boek met foto’s van oorlogsgeweld. Komt Op, Gaat Af neemt historische en eigentijdse figuren als uitgangspunt in een inhoudelijk onderzoek naar beeldvorming, naar de rol van het toeval en naar de essentie van wat het betekent mens te zijn.

Het is een huizenhoog cliché, maar in het geval van STUFF. gaat dat écht op: de sound van het vijftal valt niet onder een noemer te vatten. Wat we wel eenduidig kunnen stellen: STUFF. live, dat is telkens weer naar adem happen.

Voor hun nieuwste voorstelling komen de vrouwen van La Isla Bonita van hun mooie eiland af om naar Atlantis te trekken. In dat Atlantis bevinden ze zich met een forse vin zich in een leeg zwembad. En dat leidt tot vragen.

Een jazzavond bij kunstencentrum nona vol moodswings: wegdromen met de filmische muziek van Donder of heerlijk trippen op de explosieve spontaniteit van Too Noisy Fish.

Alexander Vantournhout verweeft korte tekstfragmenten van de Russische absurdistische schrijver Daniil Charms met dans en ‘pratiques minoritaires’: circus, poppentheater, magie en buikspreken.

Via symfonische kreten en disproportionele volksdansen creëren Leirens&Storms als scheefgezakte marionetten het ritueel van de ondergang. Het duo kneedt zich opnieuw tot twee uit de kom geslagen figuren. Aangewezen op elkaar, vertoeven ze in het laatste spel en verwachten er het einde. Waardig in hun verval kapen ze hun doodslag.

Het eerste van de drie weekends die de ruggengraat van Contour Biennale 9 zullen vormen - het zijn eigenlijk drie fasen - is afgestemd op The Waxing Cres